Ekstremt..

Å vera liten, er noko eg tykkjer er heilt fantastisk..

Å få oppleva alt rundt seg, så tindrande klart som ein liten gjer, er nok nesten litt fjernt når ein blir stor..

Tenk å få vera med på, å laga livet litt til eit eventyr, for ein liten kropp.

Læra, fortelja, eller berre undra ilag:)

Når påsken kjem, dukkar det opp eit påske-egg, UNDER puta, som ein har sove på, HEILE natta, utan å ha merka ein ting:)

I går kom firaåringen min inn, etter ein tur utom døra, heile fjeset hennar lyste, og ho fortalde meg: Mamma, veit du? No er VÅREN kommen! Han pappa sa det:) E da ikkje heilt fabelaktig!!?

Det er då eg tenkjer at alle inntrykk som møter ein liten kropp, er så sterke og ekstreme, at dei nesten vert slått i bakken over det..

Dei lever så akkurat no, og så intenst, og så i augneblinken!

Eg prøver å gjera som borna, ikkje alltid, men iblant.

Undra meg, lukta, smaka, sjå - som om det var fyrste gong.

Og det er fabelaktigt, når ein klarar det:)

To små kroppar, ute og oppdagar, hand i hand - i tilfelle noko er skummelt:)

Ser, luktar, smakar iblant;)

Og er. Tilstades i livet sitt. På ein heilt ekstrem måte!