Det er heilt uforståeleg.

Det kjennes ikkje ut som om det er så lenge sidan eg sjølv var akkurat der..

Eg har fått ei skikkelig stor jente - ja mest ei lita dame.

Store fine jento mi er snart vaksen.

Det blir ikkje lett å sleppa taket - men det byrjar vel å nerma seg det, den tida.

Konfirmasjon, er heldigvis ikkje den milepelen, det ein gong var.

Ingen lyt pakka kofferten og sjå seg om etter huspost lenger..

Me er der, vaktar over dei, freistar pakka dei inn i bomull.

Beskytter og overbeskytter.

Stundom lurar eg på kva som eigentleg er det beste.

Freista å læra borna alt frå a til å - eller gje rom for å læra av eigne feil?

Sjølv om me har levd lenger, har me vel ikkje nødvendigvis levd betre, eller meir fornuftig?

Ein sender ikkje borna sine ut for å leika på utrygg is, men sjølv om det kan knasa under føtene deira - kan det jo berre vere ei pøyse?

Å krisemaksimera er kjempelett.

Eg håpar eg har gitt jenta mi mot og fornuft nok til å handtera ungdommens dårskap:)